📈 در سال 2019 سرانه‌ی انتشار گاز گلخانه‌ایِ ایران به‌خاطر تغذیه حدود 1470 کیلوگرم معادل دی‌اکسیدکربن بوده است. یعنی در این سال به‌ازای خوردوخوراک هر ایرانی این میزان گاز گلخانه‌ای منتشر شده است.
🔑 راه‌هایی هست که از طریق آن‌ها می‌توان دی‌اکسیدکربن منتشر‌شده در جو را به دام انداخت و مانع از این شد که باعث گرمایش جهانی شود. درختان به‌طور طبیعی این کار را انجام می‌دهند. با توجه به این‌که می‌دانیم هر سال چقدر گاز گلخانه‌ای برای ما منتشر می‌شود، اگر بتوانیم یکی از راهکارهای شناخته‌شده برای حذف دی‌اکسیدکربنِ جو را پیش‌بگیریم، مثلاً کاشت درخت یا احیای اراضی جنگلی از طریق رهاکردن اراضی‌ای که به پرورش حیواناتِ مزرعه تخصیص داده شده‌اند-چه برای چرای آن‌ها و چه زمینی که در آن برای خوراک‌شان محصولات زراعی کشت می‌شد-می‌توانیم به همان میزانی که این اقدام، دی‌اکسیدکربن از جو به‌دام انداخته و حذف می‌کند، گازهایی که باعث انتشارشان شدیم را جبران کنیم.
🌍 از آنجایی که کاربرد زمینِ مورد نیاز برای تهیه‌ی مواد حیوانی در مقایسه با غذاهای گیاهی بسیار بیشتر است، به میزانی که رژیم غذایی‌مان را گیاهی‌تر می‌کنیم، باعث آزادشدنِ اراضیِ بیشتری می‌شویم. بخشی از این اراضیْ پتانسیل دوباره جنگلی‌شدن را دارند و در نتیجه می‌توانند دی‌اکسیدکربنِ جو را درون خود به دام بیندازند. اگر مساحتِ این اراضی و توان‌شان برای رسوب‌دادنِ کربن بیشتر از میزان گاز گلخانه‌ای منتشر شده توسط ما به‌خاطر خوردوخوراکمان باشد، به عبارت دیگر باعث شود تا به ازای هرکدام از ما ایرانی‌ها بیشتر از سالانه حدود 1470 کیلوگرم معادل دی‌اکسیدکربن از جو حذف شود، نتیجه‌اش می‌شود این‌که فراتر از آنچه برای تغذیه‌مان گاز گلخانه‌ای تولید کرده‌ایم به‌دام خواهیم انداخت، امری که به آن «انتشار منفی» گفته می‌شود. بنا به گزارش صندوق جهانی طبیعت، چنانچه ایرانیان وگان شوند، انتشار سرانه‌ی گازهای گلخانه‌ایِ ناشی از غذای کشورمان حدود منفی 76 کیلوگرم معادل دی‌اکسیدکربن خواهد شد. یعنی به‌خاطر ترسیب کربنِ چشمگیر، انتشار گازهای گلخانه‌ای برای خوردوخوراکمان حدود 105 درصد کاهش خواهد یافت.
🔻 یک مثال فرضیِ ساده برای فهمِ بهترِ موضوع:
🚬 شخصی ته‌سیگارهای زیادی روی زمین می‌انداخت، حدوداً هر روز ده نخ سیگار می‌کشید. دوستی خوب به او یادآور شد که حیوانات زیادی به خاطر ته‌سیگارِ انسان‌ها می‌میرند، تصاویری که نشانش داد مجابش کرد تغییر رویّه بدهد و مسئولانه‌تر زندگی کند. ترک سیگار برای او سخت بود، بنابراین سعی کرد مصرف سیگارش را کم و کم‌تر کنم. ماه اول به روزانه پنج نخ سیگار رضایت داد و ماه دوم خوشبختانه توانست کاملاً سیگار را ترک کند. در ماه اول تولید ته‌سیگارِ او 50 درصد کاهش داشت، اما در ماهِ دوم که ترک کرد این کاهش به صددرصد رسید. اما همچنان وجدانش آسوده نبود و به خاطر ته‌سیگارهایی که پیش از این دور انداخته بود عذاب‌وجدان داشت. اما چه کار دیگری از دستش ساخته بود؟! ناگهان به ذهنش رسید که می‌تواند تولید ته‌سیگارِ روزانه‌‌اش را بیشتر از 100 درصد کاهش دهد؛ با جمع کردن ته‌سیگارهایی که خودش نکشیده بود و دیگران روی زمین انداخته بودند (یا به تعبیر دیگر، جبران ته‌سیگارهای سابق خودش)!
💡برای دست‌یافتن به اهداف اقلیمیِ جهانی در توافقنامه‌ی پاریس و نگه‌داشتنِ گرمایشِ جهانیْ زیر 2 درجه‌ی سانتی‌گراد، ما باید به «انتشار منفی» دست یابیم، یعنی بیشتر از آن میزان که دی‌اکسیدکربن منتشر می‌کنیم، دی‌اکسیدکربن از جو بیرون بکشیم و آن را در زمین، زیرِ زمین، یا در دریاها به‌دام بیندازیم و ذخیره‌اش کنیم. با درنظر داشتن این موضوع، اهمیتِ جبران کربن منتشر‌شده‌‌مان بیش از پیش آشکار می‌شود.